Ang Kuwento ng Kuwentong Kalye

Ligawin kami. Hindi, hindi sa marami kaming manliligaw. Madali kasi kaming maligaw. Noong Linggo, nag-ikot-ikot kami ng partner-in-crime kong si Jen sa lungsod ng Maynila para maghanap ng kuwento para sa proyektong ito. Diyos ko, para kaming mga hilong talilong. Una, nagpunta kami sa Luneta. Noong nasa jeep kami, naglabas si Jen ng papel at isinulat ang mga pook na maari naming puntahan. Pinlano namin ang aming paglalakbay. Sa aming pagkaabala sa pagpaplano, lumampas kami – nakaabot kami sa City Hall.

Siyempre, bumalik kami. Dumaan kami sa mabantot na Underpass at sumakay muli ng jeep. Nanghinayang kami sa pamasahe. Tiningnan na namin nang mabuti ang aming dinaraanan, hanggang nakarating kami sa Rizal Park. Napagod kami sa paglalakad sa Luneta. Mga trenta minutos yata kami naglakad papunta sa Manila Bay kung saan namin kinausap si Mang Rene na nangingisda. Doon sa Manila Bay, talsik nang talsik ang tubig-dagat sa aming mga mukha. Naghahalo ang amoy ng anghit, basura, grasa at asin sa aming mga ilong. Malakas kasi ang hampas ng tubig sa batuhan. Nang kumukuha si Jen ng retrato, nakanganga pala siya at natikman pa tuloy niya ang maruming tubig. Kadiri, ano? Nang umalis kami, nakakapit pa rin ang amoy ng Manila Bay sa aming mga katawan at damit. Magulong-magulo ang aming mga buhok. May smoke belcher pa sa kalyeng tinawid namin. Winner.

Mabuti na lang at tulog ang babaeng nakasabay namin sa jeep na sinakyan namin papuntang Pedro Gil kung saan namin hinagilap ang mamang kumakanta sa kalye. Ewan ko ba sa jeep na sinakyan namin, Buendia Taft naman ang signboard tapos sa Mabini siya dumaan. Hindi pa naman namin kabisado ang Mabini. Dahil pareho kaming malabo ang mata, hindi namin makita ang mga nakasulat sa karatula. Naaliw kami ni Jen sa hitsura ng babaeng tulog kung kaya kinunan namin siya ng retrato. Nagulat na lang kami nang nasa tapat na pala kami ng simbahan ng Malate. Lumampas na naman kami!

Dali-dali kaming bumaba. Gutom na kami. Mabuti na lang at may isang kapihan sa plasa. Ang “Tabi-tabi Po.” Bumili kami ng Chocolate-Eh at pandesal na may kesong puti. Masarap. Naisipan naming sumulat ng kuwento tungkol sa “Tabi-tabi Po” at kinausap namin ang may-ari. Ang galing. May magandang istorya pala sa likod ng kapihang iyon.

Pagkatapos ng aming pakikipanayam, sumakay kaming muli sa jeep at nakarating kami sa Pedro Gil. Wala roon ang mamang kumakanta. Naramdaman namin ang sakit sa aming mga binti. Sa labis na pagkabigo at panghihinayang sa ginastos sa pamasahe, tumawa na lang kami ng tumawa. Ang lahat ay tila nakatatawa. Ang buhay ay isang komedya.

Sa buhay, marami tayong gustong tunguhin. Mayroon tayong mga plano para sa kinabukasan. Marami tayong mga pinapangarap gawin. Subalit minsan, wala sa atin ang manibela. Hindi natin alam ang lohikang sinusundan ng drayber sa pagmamaneho. Lumalampas tayo sa labis na pag-aalala. Minsan ay nakakatulog tayo at hindi natin namamalayang iba na pala ang tinatahak nating ruta. Kaya kung saan-saan tayo napapadpad. At sa pagkasira ng ating mga plano, ang lahat ay tila nawawalan ng katuturan. Tila wala na tayong patutunguhan. Ang lahat ng hirap ay napagtatawanan lamang.